Bakara 260. Ayet: Hani İbrahim Rabbine, “Ey Rabbim! Bana ölüleri nasıl diriltiyorsun göster!” demişti. O da ona, “Yoksa inanmıyor musun?” diye sormuştu. O da: “Bilakis! Bunu kalbimin mutmain/emin olması için (istiyorum)” diye cevap verdi. Bunun üzerine Allah: O hâlde dört tane kuş al, onları kendine alıştırdıktan sonra onlardan her birini [cuz’en] bir dağa bırak, sonra onları kendine çağır, sana uçarak [sa’yen] gelirler. Bil ki Allah Azîz’dir, Hakîm’dir. (İsmail Yakıt)

Hz. İbrahim deneni yaptı. Kuşları buldu eğitti ve diğer kuşlardan onları ayırt edecek şekilde onları iyice tanıdı ve onları ayrı ayrı bir dağa bıraktı. Sabah olunca rüyasındaki Allah ile bu konuşmasını ve kuşları eğitip dağlara bırakmasını hatırladı. Kuşları çağırdı. Kendisine gelen kuşlar rüyasında eğittiği kuşlar idi. (Kurgudur)  

Aksi halde; meallerin tamamına yakınında yer alan Dört kuş tutup eğitmek onları öldürüp dağlara dağıtmak gibi meşakkatli bir süreç yerine Allah. “Ölü bir kuş bul, parçala, yan odaya koy, sonra gir ve bak” gibi daha kolay bir şey yapmasını isteyemez miydi?